Het woord ‘Trage Tochten’ maakt ons nieuwsgierig. Wat voor tochten zijn dat? Ik lees dat het natuurwandelingen zijn, lopen op zand- en graspaden op de zachte grond. Dit trekt ons. We houden van buiten zijn, lopen en fietsen in de natuur.
Het is zaterdagochtend 11 november Sint Maarten, de dag waarop de kinderen vanavond in onze omgeving met hun lampionnen langs de deuren lopen. Het is nog vroeg en stil, de dag is net begonnen als wij de trein instappen. Heel langzaam zet de trein zich in beweging naar waar de NS wandeling Trage Tocht ’t Harde begint. Het voelt een beetje vreemd, de trein rijdt wel heel erg langzaam. En, ja hoor, na een poosje staat de trein stil midden in het groene land. Op onze smartphone lezen we dat er op dit traject een defecte trein staat. De mensen om ons heen kijken met verbaasde blikken. Onze trein zal de defecte sneltrein meenemen naar Zwolle. Het is maar een korte vertraging, onze overstap wordt er beter en korter door!
Het is grijs regenachtig en koud als we uitstappen, de regenponcho’s kunnen aan en toch voelt het feestelijk om in een vreemde omgeving een natuurwandeling te maken. We lopen langs groene lanen met mooie villa’s. Een voorbijganger vraagt ons of we iets zoeken. “Nee hoor, we maken een wandeling”, is ons antwoord. “O, dan had ik een dag genomen met mooi weer”, horen we hem zeggen. We lopen door dennenbos en bosranden, dit is de rand van mooi Veluwe. De boerderijen en groene velden, wat oogt het vriendelijk! “Rits, rits gaat het onder onze voeten, bladeren wapperen omhoog.We lopen immers over een bladerdek waar nevelige lichtstralen door het bos schijnen. Ik hoor de regendruppels en de snelweg , geluiden in de regen, ze zijn zo anders..
Ineens gloort er licht in de verte. Ik loop omhoog, stap in diep zand en kijk in een grote weidse gele zandvlakte met bomen die door de wind gevormd zijn. Aan de rand is een groot heideveld met jeneverbes. De grond is leemachtig, we moeten oppassen om niet uit te glijden. We buigen ons over prachtig mooi lavendelgroen buntgras, paddenstoelen en lichtgroene mossen en korstmossen.
Opnieuw is er een verrassing. Zie ik hier werkelijk kamelen en zebra’s achter een hek opdoemen? De zebra met zijn verschillende tinten bruine strepen kijkt ons met grote ogen aan. Er lopen damherten met mooie geweien te pronken. “Mooi, denk ik, wat is dit alles een cadeautje!”
Er klinkt hoefgetrappel, paarden trekken rijtuigen, de passagiers zwaaien ons vrolijk toe. Ze zijn warm aangekleed, regenkleding wappert in de wind terwijl de hagelstenen op de weg omhoog ketsen. Oei, is dit een kleine voorbode van de winter? We lopen verder door diepe regenplassen en moddersporen door halfopen boerenland over kronkelende veldwegen. Onze handen en voeten worden ijskoud. We willen de warmte opzoeken, zijn blij het dorp weer te zien. Bij het station schijnt een mager zonnetje.
Het was me het dagje wel, herfst, met verschillende gezichten met zin in meer van deze ‘Trage Tochten!
annekeonderweg 